De Tachtigjarige Oorlog duurde van 1568 tot 1648 en was een strijd tussen de 17 noordelijke provinciën en het Spaanse Rijk. De oorlog duurde tachtig jaar, maar was in werkelijkheid een opeenstapeling van kleine en grotere veldslagen en belegeringen. Het was niet alleen een conflict om de macht over de Nederlanden, maar ook een conflict tussen de katholieke Habsburgers en de overwegend protestantse noordelijke provinciën. Daarnaast had de oorlog zijn weerslag op de Europese verstandhoudingen tussen andere landen. Zo waren Engeland en Frankrijk ook in conflict met Spanje.

‍

Maar de ogen van de wereld zijn vooral gericht op de liberale en veel te vrije Nederlanden die het de Spanjaarden knap lastig maken want met het ondertekenen van het Plakkaat van Verlatinghe (26 juli 1581) laten een aantal noordelijke provinciën blijken dat ze niet afhankelijk zijn van Spanje. Op dat moment zijn er al vele overwinningen geboekt door de provinciën, maar een grote tegenslag komt als leider Willem van Oranje in Delft wordt vermoord door Balthasar Gerards (10 juli 1584).

‍

Als de strijd 40 jaar gaande is, wordt er in 1609 het Twaalfjarig bestand afgekondigd in Antwerpen. De opgerichte Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden zijn aan de winnende hand, en zien het bestand dus als een herkenning van hun onafhankelijkheid.

‍

Maar een bestand is een pauze, dus in 1621 wordt de strijd voortgezet. Legeraanvoerder Frederik Hendrik van Oranje boekt successen op de Spanjaarden bij o.a. Groenlo, Breda en ’s Hertogenbosch. Maar beide partijen zijn na tachtig jaar strijd oorlogsmoe. Het einde van de oorlog komt met de Vrede van Münster (15 mei 1648). Daarmee erkend Spanje de Republiek als soevereine staat.

‍