De overwinnaars besloten dat de Zuidelijke Nederlanden, zonder enige overeenstemming, bij de Noordelijke Nederlanden zouden worden gevoegd. Driemaal raden welke partij het hier niet mee eens was. Nederland bestond opeens uit 18 provincies en strekte zich uit van Groningen tot Luxemburg.

‍

De eerste Nederlandse koning na Napoleon was Willem I en die was een groot voorstander van de samenvoeging. De Belgen dachten daar anders over. Zij wilden graag onafhankelijkheid in plaats van opgeslokt worden door Frankrijk of Nederland. Voor de veroveringstochten van Napoleon viel België onder het Oostenrijkse Rijk, maar er werd alsnog besloten de beide Nederlanden samen te voegen met Willem I als koning van alle Nederlanden.

‍

De economische en religieuze verschillen tussen het noorden en zuiden waren groot. België was overwegend katholiek, Nederland overwegend protestants. Willem I wilde het Franse deel van België ‘vernederlandsen’ en beperkte de mogelijkheden van de katholieke kerk. Dit beleid kon op veel Belgische weerstand rekenen.

‍

Op 25 augustus 1830 was de maat vol. Er ontstonden opstootjes in Brussel die uitlopen op rellen. Als een olievlek verspreidde dit over het land. Het Nederlandse regeringsleger, wat voor 2/3 uit Zuid-Nederlanders bestond, werd ingeschakeld. De troepenmacht viel al na 4 dagen strijd uiteen. Uiteindelijk riep een revolutionaire regering op 4 oktober 1830 de onafhankelijkheid uit. In 1839 werd deze Belgische onafhankelijkheid officieel vastgelegd in het verdrag van Londen.

‍

📷1: Nederland tussen 1815-1830

📷2: De Belgische Revolutie op de Grote Markt in Brussel, voor het stadhuis

‍

‍