Het verouderde schip was in de meidagen van 1940 op tijd weten te ontkomen uit Vlissingen en was richting Engeland gevaren. De geallieerden besloten bij de invasie het schip bij Arromanches voor de kust van Normandië bewust te laten zinken.

Door de invasie in Normandië te laten plaatsvinden kregen de geallieerden een probleem. Er was namelijk geen beschikbare grote haven, waardoor de aanvoer van manschappen, materieel en brandstof tekort zou schieten. Om dit probleem op te lossen werden er twee kunstmatige havens gefabriceerdin Engeland. Zo’n 300 bedrijven en in totaal 55.000 werknemers hadden een aandeel in de productie van de onderdelen voor deze havens. Er werden 147 drijvende caissons, 23 pierhoofden en 15 kilometer drijvende weg gemaakt.

Een dag na de landingen op 6 juni begonnen de geallieerden met het aanleggen van deze zogenoemde Mulberry-havens. Mulberry A werd in de Amerikaanse sector bij Saint-Laurent-sur-Mer (Omaha Beach) aangelegd. Mulberry B in de Britse sector bij Arromanches (Gold Beach).

Om deze havens te beschermen voor de soms wilde zee werd er een ring van golfbrekers aangelegd met de codenaam Gooseberry. Deze bestonden uit caissons en oude schepen, waaronder dus de Nederlandse Hr.Ms. Sumatra. De caissons werden vanuit Engeland over het Kanaal gesleept en voor de kust tot zinken gebracht. Samen met de gezonken schepen vormden zij dan een dam waardoor transportschepen veilig hun ladingen konden lossen.

In de nieuwste aflevering (34) van The Dutch Historian Geschiedenis Podcast heeft @axelstam het over de altijd onderbelichte logistieke uitdagingen die D-Day en de invasie van Normandië met zich mee brachten.

📸1: Drukte op de stranden in Normandië
📸2: Mulberry-havens uit de lucht
📸3: Hr.Ms. Sumatra als golfbreker in actie
📸4: Ambulances rijden over de drijvende wegen

‍